سید عبدالاعلی موسوی سبزواری

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 13 منبع : راسخون

آيت‌الله‌ سيدعبدالاعلی‌ موسوی‌ سبزواری، فقيه، مفسر و قرآن‌پژوه‌ بزرگ‌ جهان‌ تشيع‌ و از مفاخر علمی‌ و برجسته‌ اسلام‌ در دوره‌ معاصر است‌ كه‌ عمر شريف‌ خويش‌ را در نشر و گسترش‌ معارف‌ اسلام‌ و قرآن‌ مصروف‌ داشت. وی‌ در 18 ذی‌الحجه‌ 1328 هـ.ق، مصادف‌ با عيد غدير خم‌، در سبزوار ديده‌ به‌ جهان‌ گشود. دوران‌ كودكی‌ و نوجوانی‌ را تحت‌ سرپرستی‌ پدر بزرگوارش‌ طی‌ كرد و مقدمات‌ ادبيات‌ عرب‌، فقه‌، اصول‌ و ... را از پدر و عمويش، آيت‌الله‌ «سيدعبدالله‌ برهان»‌ (م‌ 1384 هـ.ق) فراگرفت‌ و تا سن‌ چهارده‌ سالگی‌ در زادگاه‌ خود به‌ تحصيل‌ مقدمات‌ علوم‌ اسلامی‌ و عربی‌ پرداخت. در سال‌ 1342 هـ.ق به‌ مشهد مقدس‌ رفت‌ و در آن‌جا از محضر بزرگانی‌ چون علامه‌ ميرزا «عبدالجواد اديب‌ نيشابوری»‌ (م ‌1344 هـ.ق)، ميرزا عسكر شهيدی، معروف‌ به‌ آقا بزرگ‌ حكيم (م‌ 1354 هـ.ق)، آيت‌الله‌ سيدمحمد عصار لواسانی‌ (م‌ 1356 هـ.ق) و شيخ‌ علی‌اكبر نهاوندی‌ (م‌ 1369 هـ.ق) بهره‌ برد. مرحوم آيت‌الله سبزواری‌ پس‌ از حدود هشت‌ سال‌ اقامت‌ در مشهد، برای‌ تكميل‌ دروس‌ سطح‌ فقه‌ و اصول‌ و نيز فلسفه‌ و تفسير و ديگر علوم‌ اسلامی‌ عزم‌ سفر نجف‌ اشرف‌ كرد و در آن‌ شهر در درس‌ آيات‌ عظام مرحوم‌ نائينی‌ (م‌ 1355 هـ.ق)، آقا ضياءالدين‌ عراقی‌ (م‌ 1361 هـ.ق)، شيخ‌ محمدحسين‌ غروی اصفهانی (م‌ 1361 هـ.ق)، سيدابوالحسن‌ اصفهانی‌ و سيدحسين‌ بادكوبه‌ای‌ (م‌ 1358 هـ.ق) شركت‌ و آموخته‌های‌ فقهی‌ و فلسفی‌ خويش‌ را تكميل‌ كرد. وی‌ تفسير قرآن‌ و مناظره‌ و كلام‌ را با حضور در جلسات‌ تفسيری‌ علامه‌ «محمدجواد بلاغی»‌ فراگرفت. او هم‌چنين‌ از علامه‌ مامقانی (م‌ 1351 هـ.ق) و شيخ‌ عباس‌ قمی‌ (م‌ 1359 هـ.ق) و ديگر مشايخ‌ و استادان‌ خود اجازات‌ روايتی‌ و اجتهادی‌ كسب‌ كرد و در حالی‌ كه‌ 36 سال‌ داشت، در سال‌ 1365 هـ.ق خود عهده‌دار تدريس‌ خارج‌ فقه‌ و اصول‌ شد و به‌ تربيت‌ شاگردان‌ و دانشوران‌ پرداخت. آيت‌الله‌ سبزواری در كنار فقيه‌ برجسته‌ اهل‌ بيت(ع)، آيت‌الله‌‌ سيدابوالقاسم‌ خوئی‌ (م‌ 1413 هـ.ق) خدمات‌ شايانی‌ به‌ حوزه نجف‌ اشرف‌ كرد و چراغ‌ فقاهت‌ را در آن‌ حوزه نورانی‌ نگه ‌داشت‌ و خود چيزی‌ كمتر از يك‌ سال‌ ـ بعد از آيت‌الله‌ خوئی‌ ـ عهده‌دار رياست‌ آن‌ حوزه‌ علمی‌ شد. سرانجام‌ اين‌ فقيه‌ فرزانه‌ و مفسر عالی‌قدر تشيع‌ و عالم‌ وارسته، بعد از عمری‌ تدريس‌ و تحقيق‌ و تأ‌ليف‌ و مجاهدت‌ در روز دوشنبه‌ 25 مرداد 1372 هـ.ش (27 صفر 1414 هـ.ق)، مصادف‌ با شب‌ رحلت‌ رسول‌ خدا(ص) و شهادت‌ امام‌ حسن‌ مجتبی(ع) در نجف‌ اشرف‌ درگذشت‌ و به‌ ديدار حق‌ شتافت كه البته برخی‌ معتقدند كه‌ وی‌ توسط‌ رژيم‌ بعث‌ عراق‌ مسموم‌ و شهيد شده‌ است.